Przedmiotem artykułu pozostaje relacja nacjonalizmu oraz konfliktu etnicznego na przykładzie azersko-ormiańskiego sporu wokół Górskiego Karabachu. Autorka polemizuje z tezą o wielowiekowym, pierwotnym antagonizmie azersko-ormiańskim, wskazując, że realne źródła sporu tkwią w polityce narodowościowej Imperium Rosyjskiego i ZSRR oraz mobilizacji nacjonalistycznej południowokaukaskich wspólnot etnicznych. Należy jednak podkreślić, że nacjonalizm nie jest jedynym czynnikiem odpowiedzialnym za militaryzację sporu, której przyczyn należy szukać przede wszystkim w anarchizacji struktur państwowych w momencie upadku ZSRR. Jednakże etniczny nacjonalizm, jako ideologia zastępcza wobec komunizmu, po upadku ZSRR pełni istotną rolę w sporze w zakresie definiowania celów i wskazywania kierunków mobilizacji społecznej. Długotrwały charakter konfliktu każe przypuszczać, że nacjonalizm jest ważnym czynnikiem konserwującym ten stan rzeczy. Struktura artykułu odzwierciedla tok analizy. Rozważania otwiera syntetyczna charakterystyka problemów badań nad nacjonalizmem na obszarze Kaukazu Południowego. W następnej kolejności przedstawiono charakterystykę źródeł nacjonalizmu ormiańskiego i azerskiego oraz pierwszego antagonizmu azersko-ormiańskiego. W rozważaniach istotne miejsce zajmuje polityka narodowościowa ZSRR, której instrumenty: instytucjonalizacja i terytorializacja etniczności miały wpływ na wzmocnienie narodowości tytularnych, a w konsekwencji pomijanie praw mniejszości etnicznych. W artykule opisano również mechanizmy dyfuzji nacjonalizmu, która odbywała się za pomocą specyficznych narracji etnicznych – mitów, stworzonych przez zorientowanych etnocentrycznie badaczy a późniejszym okresie wykorzystanych przez elity etniczne dla uzasadnienia roszczeń terytorialnych wobec Górskiego Karabachu.