PL EN RU
Teatr w historii. Historia w teatrze
 
 
Więcej
Ukryj
1
pracownik naukowy Instytutu Nauk Politycznych Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego
 
 
Data publikacji: 24-12-2019
 
 
Studia Politologiczne 2015;35
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Współczesne miejsce teatru w historii politycznej, jak i wykorzystanie historii w teatrze do działań politycznych nie spotkało się dotychczas z szerokim opracowaniem. Niniejszy artykuł jest przyczynkiem do dyskusji o użyciu sztuki w Polsce do działań politycznych w dwóch odmiennych reżimach: autorytarnym okresu Władysława Gomułki i demokratycznym latach rządów Jarosława Kaczyńskiego. Analizie poddano najbardziej znaczące doświadczenie instrumentalnego posłużenia się sceną do rozgrywki politycznej – Dziady w Teatrze Narodowym w sezonie 1967/68. Drugim elementem wywodu jest funkcjonowanie „Sceny Faktu” Teatru Telewizji, gdy przygotowano dwadzieścia pięć spektakli, zainspirowanych mało znanymi faktami z historii najnowszej, jednak były one pozbawione obiektywizmu i eksponowano rolę edukacyjną lansowania postaw patriotycznych, a nie artystycznego wyrazu. Przykłady stanowią o zaangażowaniu władzy wobec teatru i są ilustracją modelu polityki historycznej jak i kulturalnej przedstawionych okresów.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
 
REFERENCJE (30)
1.
K. Braun, Teatr polski 1939–1989. Obszary wolności-obszary zniewolenia, Warszawa 1994.
 
2.
J. Brochocki, Rewolta Marcowa. Narodziny, życie i śmierć PRL, Warszawa 2001.
 
3.
M. Czanerle, Panie i panowie teatru, Kraków 1977.
 
4.
K. Dejmek, Casus »Dziady«, „Dialog” 1981, nr 6.
 
5.
P. Domański, Marzec i dwie dyskusje na uboczu, „Dialog” 1982, nr 2.
 
6.
K. Dzierzbicka, 50 lat Teatru Telewizji. Krótka historia telewizyjnej sceny, Kraków 2004.
 
7.
J. Eisler, Marzec 1968. Geneza, przebieg, konsekwencje, Warszawa 1991.
 
8.
J. Eisler, Marzec ’68, Warszawa 1995.
 
9.
M. Fik, Kultura polska po Jałcie. Kronika lat 1944–1981, Londyn 1989.
 
10.
M. Fik, Marcowa kultura, Warszawa 1995.
 
11.
Z. Greń, Tamte »Dziady«, Życie Literackie” 1988, nr 10.
 
12.
I. Heppen, Pół jawa, pół sen. Teatr Narodowy »Dziady« w sezonie 67/68, „Res Publica” 1988, nr 3.
 
13.
G. Holoubek, Grając w »Dziadach«, „Dialog” 1981, nr 6.
 
14.
Z. Hübner, Polityka i teatr, Kraków 1991.
 
15.
Instytut Pamięci Narodowej-Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, sygn. akt IPN 01419/187.
 
16.
R. Kozerski, Scena Faktu Teatru Telewizji jako element polityki historycznej państwa w latach 2005–2010 (praca magisterska), Warszawa 2013.
 
17.
Krótka historia »Dziadów«, Dziady ’68, dodatek do „Gazety Wyborczej” 30.01.1968.
 
18.
A. Magierska, Dylematy historii PRL, Warszawa 1995.
 
19.
„Notatnik Teatralny” 2006, nr 39–40.
 
20.
P. Osęka, Marzec ’68, Kraków 2008.
 
21.
B. Osterloff, M. Raszewska, K. Sielicki, Leksykon teatralny, Warszawa 1996.
 
22.
Pamięć i odpowiedzialność, red. R. Kostro, T. Merta, Kraków–Wrocław 2005.
 
23.
Program Dziady, red. H. Zakrzewska, Warszawa 1997.
 
24.
D. Przastek, W owych dniach. Gustaw Holoubek. Szkic do biografii politycznej, „Notatnik Teatralny” 2009, nr 52–53.
 
25.
D. Przastek, Aparat represji wobec ludzi kultury w Polsce, „Społeczeństwo i Polityka” 2010, nr 2.
 
26.
D. Przastek, Klasyka według Hanuszkiewicza w czasach konformizmu społecznego, „Społeczeństwo i Polityka” 2012, nr 2.
 
27.
Z. Raszewski, Trudny rebus. Studia i szkice z historii teatru, Wrocław 1990.
 
28.
Z. Raszewski, Raptularz 1967/1968, Warszawa 1993.
 
29.
M. Semil, E. Wysińska, Słownik współczesnego teatru. Twórcy, teatry, teorie, Warszawa 1990.
 
30.
Sto przedstawień w opisach polskich autorów, oprac. Z. Raszewski, Wrocław 1993.
 
ISSN:1640-8888
Journals System - logo
Scroll to top