Tożsamość formacji politycznej jest zjawiskiem wielowymiarowym. Nie sprowadza się do deklaracji aksjologicznych. Lewica nie tylko w Polsce przeżywa kryzys tożsamości. Objawia się on m.in. w kapitulacji ideowej i intelektualnej wobec narracji neoliberalnej czy przyjmowaniu jednostronnej negatywnej interpretacji dziejów lewicy, w tym doświadczeń realnego socjalizmu. Tożsamość formacji politycznych wymaga z jednej strony ciągłej rekonstrukcji, z drugiej obrony. W przypadku lewicy wyraźnie brakuje obrony jej tradycyjnych wartości, których aktualność weryfikuje kryzys współczesnego kapitalizmu. Wartości nie są czymś odseparowanym od praktyki społeczno-historycznej i interesów społecznych. Można je interpretować jako uogólnienie, esencjalną syntezę interesów społecznych na różnych poziomach organizacji życia społecznego. Wartości i interesy nie są jedynie motywacyjną stroną polityki. Są również kategorią analityczną, pozwalającą demaskować funkcjonalny aspekt zjawisk społecznych. Również lewicowość nie jest przede wszystkim postawą moralną i rodzajem społecznej wrażliwości. Jest również dyspozycją poznawczą. Debata o tożsamości lewicy, jako analiza politologiczna, nie powinna odcinać się od tradycji klasowego paradygmatu wyjaśniania zjawisk. Zwłaszcza współcześnie zdaje się rosnąć przydatność odświeżonego klasowego i „paraklasowego” interpretowania sprzeczności społecznych i politycznych, zwłaszcza gdy uwzględni się ich globalny kontekst.