Celem rozważań podjętych w artykule jest przedstawienie – także w odniesieniu do konkretnych przykładów – konsekwencji „ekranizacji” („uobrazowienia”) rzeczywistości kulturowej, szczególnie w obszarze polityki. Główny problem badawczy można sprowadzić do pytania: co w kontekście politycznym oznacza powtarzana od dekad teza, wedle której żyjemy w świecie zdominowanym przez obrazy techniczne (dziś najczęściej usieciowione w przestrzeni Internetu)? W analizach tych odwołuję się do XX-wiecznej tradycji filozofii mediów, m.in. takich postaci, jak Vilém Flusser czy Régis Debray. Filozoficzne diagnozy XX i XXI wieku sugerują, że żyjemy w czasach, w których wszelkie nasze indywidualne nadzieje i obawy, ale także społeczne utopie i ideologie zostały „zekranizowane”, mieszczą się na płaszczyznach wszechobecnych ekranów. Jeśli założenie to jest słuszne, oznacza to, że walka o rząd dusz toczy się dzisiaj raczej na fejsbukowym „wall’u” i serialowym planie niż na politycznym wiecu czy sali obrad Sejmu. W niniejszym artykule testuję to założenie w odniesieniu do obrazów kultury popularnej jako, po pierwsze, nośnika ideologii politycznych oraz, po drugie, narzędzia kampanii wyborczych. Ponieważ przestrzeń wizualnej komunikacji społecznej ostatnich dekad doprowadziła do istotnych zmian w sferze polityki, a obrazy techniczne zacierają granicę między (medialną) fikcją a (polityczną) rzeczywistością, czyniąc np. fikcyjne obrazy popkulturowe źródłem decyzji wyborczych w społeczeństwach Zachodu, dlatego też holistyczne podejście do zjawisk współczesnej polityki musi uwzględniać nie tylko tradycyjną perspektywę politologiczną, ale i mediologiczną, która bierze pod uwagę techno-medialną stronę dzisiejszych fenomenów polityki.