Niniejszy artykuł dotyczy relacji między kościołami a władzą świecką w następujących koloniach angielskich w Ameryce Północnej w XVII wieku: Plymouth, Massachusetts, Connecticut, Rhode Island, New Jersey, Pensylwanii, Nowego Jorku, Marylandu oraz Wirginii. Na obszarze kolonii północnych tworzące się wspólnoty polityczne opierano na zasadzie kongregacjonalizmu. Korzystanie z praw wyborczych warunkowane statusem freemana zależało przede wszystkim od przynależności do popieranego kościoła. Wyjątkowy status posiadała kolonia Rhode Island, która z założenia miała charakteryzować się wolnością religijną. Taką swobodę głoszono również w koloniach środkowych. Szczególną postać postulat ów przybrał w Pensylwanii, w której dokumentach ustrojowych nie przyznano przywilejów żadnej z funkcjonujących tam grup religijnych. Najmniejsze znaczenie sferze religijnej nadano w koloniach południowych, co niewątpliwie wynikało z gospodarczych celów przyświecających kolonizacji tego obszaru. Niemniej, także i dokumenty prowincji południowych zawierały nakazy i zakazy dotyczące życia religijnego jednostek, które formułowano zgodnie z duchem kościoła anglikańskiego. Na kanwie panujących reguł ustrojowych można wyróżnić następujące modele panujące w omawianych koloniach: quasi-teokratyczny z ograniczoną tolerancją religijną, anglikański z ograniczoną tolerancją religijną, ograniczonej separacji z formalnie zapewnioną tolerancją religijną, ustrojowej separacji pomiędzy państwem a kościołem z formalnie zapewnioną tolerancją religijną oraz mieszany. Badania, których wyniki przedstawiono w artykule zostały przeprowadzone w oparciu o następujące metody: analizy źródeł prawa, analizy piśmiennictwa, zwłaszcza drukowanego w okresie kolonialnym oraz metody porównawczej. Opracowane zaś źródła prawa obejmują dokumenty uchwalane w poszczególnych koloniach, w większości dotyczące zasad ustrojowych.