PL EN RU
Taktyki obrony przed dyskredytacją na przykładzie polskich kampanii prezydenckich 1990–2015
 
 
Więcej
Ukryj
1
Instytut Dziennikarstwa i Informacji, Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach
 
 
Data publikacji: 20-12-2019
 
 
Studia Politologiczne 2017;45
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Artykuł podejmuje kwestię obrony przed dyskredytacją w czasie kampanii wyborczych. W kontekście ataku, reakcja zaatakowanego kandydata ma istotne znaczenie dla prowadzonej przez niego kampanii i może zadecydować o jego sukcesie bądź porażce wyborczej. W ramach badania wyróżniono przykłady dyskredytacji z polskich kampanii prezydenckich. Na ich podstawie dokonano analizy i omówienia stosowanych przez zaatakowane podmioty taktyk obronnych, a przede wszystkim reakcji i postaw wizerunkowych, które się na nie składały.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
 
REFERENCJE (25)
1.
O. Annusewicz, Polityczne public relations, „Studia Politologiczne” 2005, vol. 9.
 
2.
W. Bereś, Czwarta władza. Najważniejsze wydarzenia medialne III RP, Warszawa 2000.
 
3.
A.J. Berinsky, Rumors, Truths, and Reality: A Study of Political Misinformation, ersion 3.1, http://web.mit.edu/berinsky/ww..., 12.07.2016.
 
4.
M. Cichosz, (Auto)kreacja wizerunku polityka na przykładzie wyborów prezydenckich w III RP, Toruń 2003.
 
5.
W. Cwalina, A. Falkowski, Marketing polityczny. Perspektywa psychologiczna, Gdańsk 2005.
 
6.
K. Daniel, Kampania negatywna w polskich wyborach prezydenckich 1990 – 2010, Toruń 2013.
 
7.
W. Furman, Pseudowydarzenie w public relations i dziennikarstwie, „Athenaeum” 2012, nr 34.
 
8.
W. Jabłoński, Kreowanie informacji, Warszawa 2006.
 
9.
M. Jeziński, Marketing polityczny a procesy akulturacyjne: przypadek III Rzeczpospolitej, Toruń 2004.
 
10.
M. Karwat, Sztuka manipulacji politycznej, Toruń 2001.
 
11.
M. Karwat, O złośliwej dyskredytacji, Warszawa 2006.
 
12.
H.M. Kepplinger, Mechanizmy skandalizacji w mediach, Kraków 2008.
 
13.
M. Kolczyński, M. Mazur, Wojna na wrażenia, Warszawa 2007.
 
14.
N. Maliszewski, Jak zaprogramować wyborcę?, Warszawa 2008.
 
15.
M. Mazur, Negatywna telewizyjna reklama polityczna. Doświadczenia amerykańskie i polskie, [w:] B. Dobek-Ostrowska (red.), Kampania wyborcza: marketingowe aspekty komunikowania politycznego, Wrocław 2005.
 
16.
M. Pabijańska, Psychomanipulacje w polityce, Wrocław 2006.
 
17.
M. Pfau, H.C. Kenski, Attack Politics: Strategy and Defense, New York 1990.
 
18.
A.K. Piasecki, Wybory w Polsce 1989–2011, Kraków 2012.
 
19.
I. Podobas, Public relations jako narzędzie kreowania wizerunku partii politycznych, Warszawa 2011.
 
20.
A. Pratkanis, E. Aronson, Wiek propagandy, Warszawa 2004.
 
21.
T. Shibutani, Improvised news: A sociological study of rumor, Indianapolis 1966.
 
22.
W.K. Szalkiewicz, Kandydat. Jak wygrać wybory, Bydgoszcz – Olsztyn 2006.
 
23.
J.B. Thompson, Skandal polityczny: władza i jawność w epoce medialnej, Warszawa 2010.
 
24.
K. Wójcik, Public Relations. Wiarygodny dialog z otoczeniem, Warszawa 2005.
 
25.
A.M. Zaręba, Wizerunek polityka w III RP: kreacja, instrumentarium, kompetencje komunikacyjne, Rzeszów 2011.
 
ISSN:1640-8888
Journals System - logo
Scroll to top