W artykule omawiane są strategie badawcze współczesnej politologii. Ich zalety i ograniczenia mogą stanowić podstawę dyskusji nad dalszym kształtem instytucjonalnym dyscypliny. Dyscyplinę naukową wyodrębnia się ze względu na potrzeby dydaktyki i ułatwienia prac badawczych. Natomiast o statusie dyscypliny decydują jej walory poznawcze – wiedza teoretyczna i praktyczna, którą wytwarza. Twierdzi się w artykule, że do uzyskiwania wiedzy politologicznej o pożądanych walorach prowadzi stosowanie strategii problemowej. W tej strategii łączy się spójnie twierdzenia, teorie i siatki pojęciowe, bez względu na ich dyscyplinową przynależność, jeśli są one konieczne do opisu i wyjaśnienia danych problemów badawczych. Strategie badawcze politologii wyznaczone są przez analityczne charakterystyki pola badawczego poszczególnych szkół współczesnej politologii. W artykule rozważa się następujące koncepcje polityki i odpowiadające im strategie badawcze: • polityk jako strażnik ładu społecznego – strategia symbiozy z prawoznawstwem; • nurt egzystencjalny w refleksji nad polityką – strategia autarkiczna; • polityk jako sternik (menedżer) ładu społecznego – strategia heterotroficzna; • polityk jako arbiter w konfliktach o podział dóbr – strategia integratywna (komensalna); • strategia problemowa (-infra i -ultradyscyplinowa). Na podstawie tej analizy formułuje się prognozę co do dalszej ewolucji form organizacyjnych dyscypliny. Będą powstawały coraz węższe pod względem zakresu placówki badawcze – pracownie o elastycznym składzie osobowym i okresie działalności – małe uniwersytety jako wspólnoty badających konkretne problemy badawcze. Obok etatowych pracowników powstanie sieć współpracowników z innych wydziałów, uczelni, także zagranicznych. W ten sposób będzie się pogłębiała praktyczna integracja wiedzy o człowieku aktywnym politycznie – na tle szerokich uwarunkowań ekonomicznych, kulturowych, międzynarodowych.