Artykuł poświęcony jest losom polskich policjantów więzionych w obozach jenieckich NKWD juchnowskim i kozielskim. Ukazuje wielki nacisk ludzi oddanych Stalinowi na funkcjonariuszy operacyjnych NKWD, mających wykonać pracę polegającą na ujawnieniu i izolowaniu tych, którzy nie godzili się na jakąkolwiek współpracę z władzami radzieckimi, prowadzili działalność kontrrewolucyjną i myśleli o odbudowie niepodległej Polski. Obrazuje kolejność odgórnie podejmowanych decyzji, a następnie realizowanych w obozach, między obozami oraz między obozami i więzieniami. Przedstawienie decyzji mających na celu wykrycie „niebezpiecznych” policjantów pozwoliło wykazać, jak wielką wagę kierownictwo NKWD przywiązywało do ludzi zajmujących kierownicze stanowiska w Policji Państwowej. Wykazano, że o ile zdemaskowanych policjantów przemieszczano z obozu juchnowskiego do kozielskiego lub z obu jednostek bezpośrednio do więzień, o tyle w stosunku do wszystkich policjantów podjęto decyzję wywiezienia ich do przymusowej katorżniczej pracy mającej na celu nie tylko poniżenie, ale również powodującej powolną śmierć.